Bielsko tatry
 
  Strona główna
  nowości
  Pokazy Lotnicze
  Muzea lotnicze
  Katastrofy
  Wydarzenia
  Ludzie lotnictwa
  Z życia lotnisk
  Firmy Lotnicze na Podbeskidziu
  Ratownictwo lotnicze
  Lotnictwo Wojskowe
  Lotniska
  Samoloty
  Szybownictwo
  Śmigłowce
  Spadochroniarstwo
  Lotniarstwo
  Paralotnie
  Balony
  Modelarstwo
  Konstruktorzy SZD
  Kronika Aeroklubu Bielsko-Bialskiego 1945-1965 rok
  Historia Lotnictwa
  Mała Encyklopedia Lotnicza 1938 rok
  Odeszli od nas
  Okiem Karykaturzysty
Sonda
Ulubione tematy :
:: lotnictwo
:: architektura miast
:: przemysł
:: zabytki
:: przyroda
:: dziennik gorgola
:: reportaże
:: inne

Zdjęcie tygodnia


powiększ

Dziennik Gorgola


Dzień 10 - pierwszomajowy koncert gitarowy ! Czyli jak pokopał mnie prąd.

Dzień 11 - moje Aleksandrowice

Dzień 9 - Zbójnik Jakubek i spotkanie integracyjne w Krynicy.

Reklama


   
 
 
Google
Pokaż artykuły w tej kategorii

Klaus Ohlmann szybowcem ponad Mount Everestem

powiększ

Klaus Ohlmann szybowcem ponad Mount Everestem

Klaus Ohlmann
szybowcem ponad Mount Everestem

Zrealizowanie marzeń o lataniu szybowcem nad najpotężniejszymi łańcuchami gór, to nie tylko lata przygotowań, ale i sprawdzenie słabości własnego organizmu w lotach na dużych wysokościach.
Przed 15 laty Klaus Ohlmann razem z zespołem Mountain Wave Projekt (MWP), zanim wyruszyli na podbój Andów, przygotowywali się w komorze niskich ciśnień pod kierunkiem Dr. Beckera w Köln-Wahn należącej do Deutsche Zentrum für Luft- und Raumfahrt (DLR) . Przed wyruszeniem w Himalaje, Klaus z zespołem MWP we wrześniu 2013 roku ponownie odwiedzili komorę niskich ciśnień, tym razem w Königsbrück, Saksonia . Na konferencji prasowej Klaus stwierdził: Muszę być dobrze przygotowany, bo chcę lecieć tak wysoko i tak daleko jak to tylko możliwe.
szybownictwem, pokonując szybowcem najwyższy szczyt w Himalajach. Zespół dwóch ludzi: Klaus Ohlmann – genialny pilot lotów falowych i Rene´ Heise – meteorolog, przez trzy lata pracowali nad planem ekspedycji. Trudności było wiele, nie tylko finansowych. Pogodzenie obowiązku prowadzenia Ośrodka Lotów Falowych w Prowansji, aktywność w upowszechnianiu idei przyjaznego latania z wykorzystaniem energii słońca i przygotowania ekspedycji w Himalaje, to problemy do pokonania. Znacząco pomocna okazała się współpraca z nepalską organizacją, prowadzącą badania naukowe ICIMOD.
Czas pracy u Klausa Ohlmanna, to czas najmilszy mojemu sercu a trwałe więzy przyjaźni prowadzą do La Batie Montsaleon zawsze, kiedy latania brak staje sie nie do zniesienia. Wracając wiosną camperem z włóczęgi po cieplejszych szerokościach, trasa nasza musiała prowadzić na lotnisko Serres - Międzynarodowego Ośrodka Lotów Falowych. Dodatkowym powodem była możliwość wyjaśnienia wielu sprzecznych informacji z lotow Klausa i Sebastiana w Himalajach. Natłok tych pytań doprowadzil do rozmowy z Klausem i wymazał zrodzone sprzczności w relacjach z lotów w Pokhara.
Klaus zaprosil nas do swojego przepięknego domu z dala od natłoku myśli o lataniu.
Niedziela 20.04.2014, Serres.
Klaus, dziękuję Ci za to, że znalazłeś dla nas chwilę czasu w dzisiejszą niedzielę i to na krótko przed wylotem do Stanów. Twoje i Sebastiana loty szybowcem w Himalajach, narobiły sporo bałaganu w informacjach dotyczących tych wydarzeń . Cieszylibyśmy się bardzo, gdybyś mógł poukładać nieco fakty, które dokonały się za Twoją sprawą w tym krótkim, ale wyjątkowym dla szybownictwa czasie. Koniec ubiegłego i początek tego roku to miesiące pełne emocji i głodu sensacji. Brak wiadomości, głównie od Ciebie, spowodowały, że wiele faktów jest nieznanych a niektóre mijają się z prawdą. Stąd moja prośba, abyś mógł odpowiedzieć na niektóre z nich dla usunięcia powstałych nieścisłości i często sprzecznych relacji.
Chętnie. Jestem gotów.

Jako pierwsze i najważniejsze: Chcielibyśmy usłyszeć o Twoich doświadczeniach z lotów w tych dziewiczych dla szybownictwa górach świata.


Tak... to latanie w Himalajach byłoby zupełnie fajne, gdyby nie te niezliczone zezwolenia, które należało zdobyć, zanim oderwiesz się od ziemi. Dotyczyło to zarówno mnie jak i Sebastiana przez co zarwałem nie jedną noc. Dla mnie najważniejszym było w pierwszym rzędzie zaprezentowanie szybownictwa w tym nieprzyjaznym dla latania bezsilnikowego regionie. Sama symbolika – Himalaje, Mount Everest – miała dla mnie duże znaczenie w połączeniu z promowaniem szybownictwa. Gołe liczby, 3000 km szybowcem, mówią niewiele, ale Mount Ewerest, też dla ludzi z poza lotnictwa, to już znacząca wymowa a ponad ten najwyższy... to już bardzo wysoko i to wie każdy; to już mit niemal dla każdego. Mówiąc nawet 15 000 m, prawie dwa razy wyżej niż Mount Everest, to dla większości tylko goła liczba, ale polecieć ponad Mount Everest, ten najwyższy szczyt, a to już niesamowite i niezwykłe. Przez taki lot byłbym nieodłącznie związany też z szybownictwem!! To ma swoją wymowę i zawiera niesamowicie bogatą treść. Właśnie to było moja przewodnią myślą, polecieć tam, tak wysoko, ponad ten najwyższy szczyt, ale zawsze z myślą o promowaniu latania szybowcowego. W powiązaniu z MWP, od ponad 10-ciu lat, pracujemy nad tym, aby nie tylko krótko filmować zawody aby je poznać, ale chcemy tak promować latanie szybowcowe, by uczynić je ciekawszym, bardziej emocjonalnym, tworzącym historie pełną napięć. Powinno być również odkrywaniem tego co jeszcze nieznane. Wydaje mi się, że przez ten długi okres trwającej współpracy pomiędzy nauką i lataniem szybowcowym, udało się stworzyć platformę, na której zaangażowane są przez siebie obie strony w imię nauki i szybowcowego latania.
Ostatnim projektem w ramach naszej współpracy były Himalaje, a w oparciu o wieloletnie badania w ramach MWP, udało się pozyskać ludzi ze świata nauki, a szczególnie Deutsche Anstalt für Luft- und Raumforschung, która dzięki swojej kamerze o niesamowitej rozdzielczości, była w stanie utrwalić najmniejsze obiekty nawet o wielkości 10 cm i jednocześnie określić jego miejsce. Mamy samoloty wyposażone w Synthetic Vision Computer, ale nie dorównują one kamerze przez nas używanej, a pozwalającej w oparciu o powstały wirtualny obraz i wykorzystać go np. do lotów śmigłowcem przy lądowania na platformie z zerową widzialnością. Stemme VTX pozwalała na zamocowanie tej 50 kilogramowej kamery zasilanej prądem o napięciu 24 V, należącej do Uniwersytetu w Aachen.
Kolejnym znaczącym projektem prowadzonym przez Dr Wolfganga Junkermanna z Instytutu w Karlsruhe były pomiary aerozolu atmosferycznego nad Kathmandu. Umieszczone za moim siedzeniem przyrządy z małą sondą na zewnątrz wypełniały te funkcje. Trudno jest też moją Stemme porównać z tą Stemme VTX z Uniwersytetu Achen.
Pojekt ten to kontynuacja prac rozpoczętych przed trzema laty, które miały być przeprowadzone przy pomocy samolotu UL, co u władz lotniczych Nepalu spotkało się z negatywnym stanowiskiem. W ramach MVP było nam łatwiej, ale też dzięki właściwej bazie sprzętowej oraz niezliczonym bieganiem po urzędach w walce o zezwolenia i udało się doprowadzić te badania do ich pozytywnego zakończenia.


Teraz proszę o kilka słów od Pilota dla Pilotów.

Ślimacze tempo naszych prac, spowodowane było nieskończenie długimi bieganiami za zezwoleniami, które w końcu otrzymaliśmy razem z uciekającym nam czasem. Latanie planowaliśmy na koniec października i początek listopada, a teraz zawitała zima, odmienna od tej którą my znamy, co też przyczyniło się do dalszego opóźnienia zaplanowanych lotów. O tej porze roku nad Himalajami króluje Jetstream na wysokości pomiędzy 6 a 10 tys. metrów z wiatrami o prędkości rzędu 300 km/h. Problemem nie jest sam Jetstream, ale to, że szczyty są w nim „zatopione”, co powoduje powstanie niesamowitych turbulencji, które odczuliśmy podczas naszych lotów. Problemem dla lotów szybowcowych w tym okresie jest fakt, że niewiele jest dni z warunkami dogodnymi dla bezsilnikowego latania. Chmury o podstawie 1700 do 1800 m to nic szczególnego w rejonie naszej bazy w Pokhara. Miasto, będącym silnym ośrodkiem turystycznym z aktywnym lotniskiem (ok. 200 startów dziennie), nie ułatwiałoby życia pilotom szybowcowym. Nie łatwo jest wyobrazić sobie bezbolesną koegzystencję w wykonywaniu tak odmiennych funkcji ruchu lotniczego. Dla mnie, z moją Stemme, nie sprawiało większych trudności ale sądzę, że dla Sebastiana z jego ASH, był już spory problem. Panujące warunki termiczne byly raczej słabe, a możliwości korzystania z fali, w wyniku panujących silnych wiatrów na dużej wysokości, były mocno zredukowane a do tego niemal zupełny brak wiatru do wysokości ok. 6 000 m (FL 195). Istniejąca termika pozwalała wznieść się do wysokości rzędu 2 000 m. Natomiast same chmury wznosiły się jeszcze do wysokości 4 000 m, co w połączeniu z zachmurzeniem warstwowym o szerokości do 50 km, sięgającym aż do podstawy Mount Everestu często bez większych dziur, byly przeszkodą nie do pokonania dla szybowca. W naszym rozumieniu – latanie na fali – a więc od dołu na termice i potem dalej, jest właściwie trudne do zrealizowania. W naszym przypadku musieliśmy wielokrotnie włączać silnik, by móc wznieść się na wysokość
6 000 m, a dopiero potem żaglem i falą w górę. Dużą trudnością była pora roku w której lataliśmy. Być może korzystniejsze warunki panują w październiku jak pierwotnie planowaliśmy, albo też w marcu a może nawet i maju, kiedy podstawy chmur sięgają czterech, pięciu tysięcy metrów, co wiemy z relacji pilotów paralotni i wtedy łatwiej byłoby nawiązać kontakt z falą, by osiągnąć wysokość Mount Everestu. Nepal, według mnie, nie jest odpowiednim miejscem dla latania szybowcowego a to z dwóch powodów: małej ilości lotnisk mogących przyjąć latanie bezsilnikowe a po drugie to kompletny brak miejsc do lądowania przygodnego, co w połączeniu z bardzo trudnymi warunkami, które poprzednio opisałem, wyłączają Nepal jako bazę dla latania szybowcowego. Suma sumarum zupełny brak warunków dla przelotów szybowcowych! Loty termiczne są oczywiście możliwe w jakimś określonym czasie, ale co gorsze latanie szybowcowe jako takie, jest w tym kraju zupełnie nieznane. To co my pokazaliśmy jest na pewno nieznaczące dla Urzędów udzielających nam zezwoleń na loty. O trudnościach w ich otrzymywaniu przekonałem się nie tylko ja ale i Sebastian. Przepisy niektórych lotnisk, oraz intensywny ruch lokalny jak i komercyjny, wykluczają możliwość latania szybowcowego.

Kilkakrotnie wymieniałeś imię Sebastian. O ile wiem, to poprzednio nie miałeś możliwości osobiście z nim porozmawiać. Teraz, po spotkaniu w Pokhara, mógłbyś nam przekazać kilka twoich spostrzeżeń o Sebastianie?

Tak, muszę się przyznać, ze obserwowałem Sebastiana jako, że i on planował wyprawę Mount Everest. Natomiast jeżeli chodzi o mnie, to już od ośmiu lat przygotowywaliśmy tę wyprawę, a od czterech lat prowadziliśmy intensywne rozmowy, by móc umiejscowić naszą bazę w Tybecie. Uważałem, że bardziej suchy klimat , pomimo wyżej położonego obszaru Tybetu, bardziej nadawał się do lotów w Himalaje. Niestety, zgodnie z naszymi przewidywaniami okazało się, że otrzymanie zgody jest zupełnie nierealne. Nie wiem od kiedy Sebastian planował swoją wyprawę Mount Everest. Może dowiedział się, że Klaus wybiera się tam i tak samo jak ja, zwrócił uwagę na możliwe zainteresowanie mediów taką ekspedycją. Ja wybrałem nieco inną drogę niż Sebastian, bo na pierwszy plan wysunąłem badania naukowe przydatne dla tego regionu, aby mieć łatwiejszą możliwość latania szybowcowego w Nepalu. Sebastian natomiast jechał z jedynym celem, poznania warunków dla latania szybowcowego. W praktyce okazało się, że ta droga była trudniejszą, też ze względu na istniejący tam podział przestrzeni powietrznej.
W Pokhara miałem możliwość poznania Sebastiana, jego Ojca i Polaków z jego teamu. Od samego początku rozumieliśmy się dobrze pomimo, że wyczuwało się ducha konkurencji, bo przecież każdy z nas chciał być tym pierwszym pilotem szybowcowym, który wzniesie się ponad Mount Everest. W głębi duszy byłem przekonany, że jednak ja będę tym pierwszym .

Dla osób niewtajemniczonych trudno jest zrozumieć różnice pomiędzy Twoją Stemme a Sebastiana ASH 26 Mi i dlatego proszę, opisz je krótko.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami obydwa motoszybowce zajmują miejsce w tej samej klasie. Zasadnicze różnice to to, że Stemme ma gorsze właściwości lotne, natomiast lepszy silnik, w przypadku ASH jest odwrotnie, ma lepsze właściwości lotne ale gorszy silnik. Z punktu widzenia sportów lotniczych, przy wyłączonym silniku, obydwa są szybowcami.

Czy mógłbyś nam powiedzieć, co wiesz o lotach Sebastiana jako, że w tym samym czasie byliście w Pokhara, skąd startowaliście i byliście też razem w powietrzu?

Wiem niewiele, bo nie cały czas byliśmy razem. Sebastian musiał bardzo długo czekać na swój szybowiec, mając problemy z jego transportem, urzędem celnym tak, że w efekcie szybowiec dotarł do Pokhary z opóźnieniem pięciu, sześciu tygodni. Czas przewidziany na loty szybowcowe przeminął. Sebastianowi udało się wykorzystać jedynie trzy dni lotne, bo musiał wracać do Polski z tą myślą jednak, że w lutym powróci aby kontynuować zaplanowane przez siebie loty.
Mieliśmy bardzo ciekawy, wspólny, albo lepiej powiedziane, jednoczesny lot. Sebastian miał duże szczęście w tym locie. Przy pomocy silnika wzniósł się ponad chmury na wysokość 3’700 m, gdzie znalazł bardzo słabą falę. Ja nazywam to szczęściem, co oczywiście nie umniejsza jego umiejętności pilota szybowcowego. Zaliczam go do grona najlepszych pilotów na swiecie. Inny pilot prawdopodobnie tak słabej fali wcale by nie znalazł. A to, że silnik ASH wzniósł szybowiec na taką wysokość, to też mogę określić jako szczęście, które przeszło wszystkie moje oczekiwania. Krótko mówiąc doprowadziło to do wspólnego, przepięknego lotu. Na początku fala do wysokości 5 500 m, następnie na zawietrznej Anapurna, gdzie moglibyśmy wznieść się bardzo wysoko. Ten dzień pozwalał na 300 km lot do Everestu i to z tylnym wiatrem o prędkości ok.180 km/h. Konieczna do tego wysokość, z braku zezwolenia, pozostała w zasięgu marzeń. Ja miałem zgodę na loty do FL 280, ale w tym dniu nie wystąpiłem o nią, natomiast Sebastian, o ile mi wiadomo, miał zgodę jedynie na loty w rejonie Pokhara.

I kolejne pytanie:
W jednym z interviev dla TV, Sebastian skarżył się, że nie otrzymał od Ciebie odpowiedzi na e-maila, w którym proponował swój udział w Twojej wyprawie.

Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ nie czytałem tego e-maila i nie wiem, abym takowy otrzymał. Nawet w przypadku, gdybym go czytał, to udział Sebastiana trudny byłby do rozpatrzenia, bo staraliśmy się utrzymać nasz zespół w małym składzie. Sama grupa naukowców zamykała się już liczbą osiemnastu osób. Było też wielu pilotów którzy chcieli nam towarzyszyć.

I kolejne pytanie, a właściwie wypowiedź Sebastiana, do której chciałbym, abyś się ustosunkował. Cytuję z pamięci: „Podczas kolejnego pobytu będę chciał wznieść się ponad Mount Everest i to bez różnicy czy będę miał na to zgodę czy też nie, tak jak to robił Klaus”.

Nie przyjmuję takiego stwierdzenia do wiadomości, bo zawsze stawiałem szybownictwo na pierwszym miejscu a zajmując znaczną pozycję w świecie szybowcowym, tak jak i Sebastian, byłoby to ogromnym błędem tak właśnie postępować i byłaby to niedźwiedzia przysługa dla szybownictwa!
Pierwsza zgoda jaką otrzymałem ograniczała loty do wysokości FL 195, jednak ze względu na panujące tu silne turbulencje, zwiększono mi do wysokości do FL 280 pomimo, że chciałem uzyskać do poziomu 290; Mont Everest jest niewiele wyżej. Dlaczego władze nie chciały, abym wzleciał ponad Ewerest. Udzielając tej zgody zapomnieli, że wysokość poziomu lotow nie jest mierzona od ziemi ale jest wysokością opartą na ciśnieniu powietrza, które z kolei uzależnione jest od temperatury i wysokość od powierzchni ziemi jest zmienna. W dniu kiedy pokonywałem Mont Everest miałem ogromne szczęście, bo temperatura na wysokości była dla mnie korzystna. Osiągnąwszy wysokość szczytu, moje wideo i oficjalnie zabudowany transponder mierzący wysokość, wskazywał dokładnie FL 280, więc rozpocząłem moją zwycięską rundę. Muszę przyznać, że zakończyłem ją na poziomie 283, więc przekroczyłem dozwoloną wysokość o 100 metrów. Przekroczenie to jest jeszcze w pewnym stopniu do usprawiedliwienia, a dzięki mojemu wideo i wysokości na transponderze, mogę udowodnić, że w tym dniu byłem ponad szczytem Everest. Później pokazałem moje video Dyrektorowi urzędu wydającego zezwolenia na nasze loty i muszę powiedzieć, że żadnej negatywnej reakcji nie odnotowałem. Ważnym jest też, aby nie pozostawiać po sobie złego świadectwa, do czego zobowiązuje nas szybownictwo.

Kolejne pytanie zawiera w sobie sumę wielu pytań i wypowiedzi z mojego blogu, które dotyczyly Twoich i Sebastiana lotow w Pokhara. Wybrałem dla przykładu taką wypowiedż: No bo Klaus może wszystko ze swoją Stemme, włączać silnik kiedy zechce, polecieć przy jego pomocy ponad Mount Everest i my mamy mu wierzyć?

Prawie wszystkie moje loty wykonywałem z pomocą silnika, dlaczego? Moim marzeniem było, aby wystartować z Pokhara, na 200 metrach, wyłączyć silnik i szybowcem pokonać tę odległość 300 km do Mount Everest a potem w górę. Taka odległość nie powinna być przeszkodą. Jednak loty już wykonane, bardzo szybko uświadomiły mnie, że po utracie łączności, dalsze latanie jest niemozliwe. Kontrolerzy w Pokhara jak i w Katmandu bardzo nerwowo reagowali na taką sytuację. W AIP Nepal, zobowiązuje się pilotów do meldowania co pół godziny. Lecąc szybowcem w cieniu potężnych masywów gór, nie ma takiej możliwości. Dyskusja z Kontrolerami na ten temat niestety ale nie była możliwa. Natomiast jakiekolwiek nieporozumienie mogłoby doprowadzić do przerwania naszej misji.
Wydaje mi się, że tą odległość 300 km byłbym w stanie pokonać, bo już większe zaliczałem, jednak występujące tu warunki nie dopuszczały takiej możliwości. Po prawie pięciomiesięcznym pobycie w Nepalu należałoby wrócić do domu, ale moim celem było wznieść się szybowcem ponad szczyt Everestu. Szybownik leci tak jak warunki na to pozwalają i ja tak zrobiłem! Dodatkowym dla mnie utrudnieniem było doprowadzenie do końca zaplanowanych badań naukowych, które musiały się zamknąć w wąskim gorsecie przepisów bezpieczeństwa lotów. Dla przykładu, chcąc lecieć do Mount Everest, musiałem wznieść się ponad chmury z pomocą silnika, innej możliwości nie było. Jedynym wyjątkiem był dzień w którym razem z Sebastianem byliśmy w powietrzu. Dotychczas nie było żadnej możliwości, aby wznieść się bez pomocy silnika od dołu w górę. Później nie udało się Sebastianowi również lotem szybowcowym wznieść się w górę, nie wspominając o tym , że nie posiadał zgody na tak wysokie loty.
Mnie udało się moją Stemme tak prowadzić, aby traktowano ją na równi z komercyjnym statkiem powietrznym. Było to możliwe, wykonując wszystkie polecenia kontrolerów ruchu lotniczego. Po starcie zgłaszałem - lecimy w rejon naszych prac badawczych, co z Pokhary lotem szybowcowym ze względu na przepisy bezpieczeństwa, nie było możliwe ! Potem na zachód do Katmandu. Tutaj byłem przez cały czas widoczny, mając włączony transponder i nie mogłem dowolnie zmieniać wysokości lotu, tylko dokładnie utrzymywać warunki (FL 195), niczym komercyjny statek powietrzny. Na krótko przed Luklą, gdzie słyszalność radiowa była słaba, pobierałem zgodę na loty pomiędzy FL 195, a FL 280. Potem urywał się kontakt radiowy i znikałem też z kontroli radarowej ! Teraz mogłem się swobodnie poruszać w otrzymanym zakresie wysokości. Nie wiedziałem oczywiście co widzieli Chińczycy, którzy obserwowali każdy ruch w pobliżu ich granicy. W przypadku wymiany informacji, wyszłaby na jaw moja swoboda poruszania się. Lotami swoimi w pierwszym rzędzie byłem odpowiedzialny za dokończenie rozpoczętych prac zespołu naukowców i dlatego też leciałem głównie z pomocą silnika, aby też wypełnić wszystkie polecenia kontrolerów lotu. Jakakolwiek niesubordynacja mogłaby doprowadzić do odebrania posiadanej zgody a to w konsekwencji do dodatkowych kosztów, głównie ze strony DLR a do tego nie mogłem dopuścić.

Nie dokończyłeś opisu Twojego lotu z 1. lutego, mógłbyś teraz dokończyć ...

Tak, po opuszczeniu Pokhara przez cały zespół badawczy właśnie w dniu 1-go lutego, postąpiłem jednak dokładnie tak jak w poprzednich dniach. Przy pomocy silnika poleciałem do Lukli co było akceptowane przez kontrolerów a następnie zgłosiłem przystąpienie do wykonywania pomiarów nie mając, tym razem, na pokładzie żadnych przyrządów pomiarowych.
Warunki tego dnia były genialne. Słaba turbulencja, wiatr 30-40 km/h u podstawy Mount Everestu, na wysokości ok. 6 000 metrów. W locie z Lukla zrobiłem kilka ciekawych zdjęć lecąc stosunkowo nisko, to znaczy 6000 m, co jest naprawdę nisko, ale relatywnie wysoko. Najpierw poleciałem w kierunku podstawy Everestu z pomocą silnika, bo nie było możliwości lecieć lotem szybowcowym jako, że noszenia termiczne były inwersją oddzielone od wysokości, gdzie królowały wiatry i nie było możliwości wznieść się do góry. U podstawy Mouni Everest wyłączyłem silnik i wiatrem na zboczu, cudownie spokojnie w górę, bez problemu wzniosłem się ponad szczyt Mount Ewerestu. Gdyby podstawa Everestu była na poziomie morza, to cały lot wykonałbym lotem szybowcowym, ale tak nie jest i dopiero od wysokosci ok. 6 000 m leciałem czystym lotem szybowcowym.

Dziękuję, ale mam jeszcze dwa krótkie pytania.
W Polsce panuje przekonanie, że właściwie to służbowo poleciałeś do Nepalu a finansowo pomagały urzędy niemieckie i wszystko odbyło się dla Ciebie bez problemów finansowych.

Poglądów na ten temat może być wiele, ale nie otrzymaliśmy żadnej pomocy finansowej od jakiegokolwiek urzędu. Jedyne co, to poprzez Ministerstwo Spraw Zagranicznych obiecano nam pomoc Ambasady Niemieckiej w Katmandu, ale jak się potem okazało to załatwiali sprawy nie tak jak być powinno i raczej nam przeszkadzali. Pomoc finansowa ograniczyła się jedynie do prywatnego kręgu znajomych i przyjaciół. I tak lot do Nepalu finansował przemysłowiec fiński, który leciał razem ze mną. Poza tym kilka mniejszych firm sponsorowało mój wyjazd, ale lwią część kosztów poniosłem ja sam i do dzisiaj pozostaje duża ilość rachunków, które czekają na uregulowanie. Tak więc z tej strony moja sytuacja niczym nie różniła się od finansów moich polskich kolegów. Robiliśmy wszystko co tylko możliwe, ale pozostała jeszcze duża dziura w moim portfelu.

Tak, ale Ty miałeś duży zespół techniczny u swego boku...

Ten duży zespół składał się z Klausa Ohlmana, mojego pasażera, technicznie raczej mało przydatnego no i Jona Keimer, studenta lotnictwa i techniki kosmicznej, który przybył tu na własny koszt. Muszę przyznać, że właśnie on pomógł mi przy wymianie uszkodzonego turbo. Zespół naukowy miał natomiast własny zespół, tak więc de facto ja sam stanowiłem cały zespół techniczny.

I ostatnie pytanie:
Czy mógłbyś jeszcze powiedzieć kilka słów o Sebastianie, które chętnie by usłyszał, albo ...

Oczywiście. Przykro mi, że Sebastian nie mógł zrealizować swoich marzeń, do czego w dużym stopniu przyczyniły się tamtejsze urzędy. Życzyłem mu, aby mógł szybowcem polecieć z Pokhary do Mount Everest a potem ponad szczyt a tak musiał wrócić do Polski nie zrealizowawszy swoich marzeń. Może miałem nieco więcej szczęścia a może i fakt, że przygotowania nasze trwały dłużej no i to, że celowo włączyłem zespół naukowców do mojej wyprawy co w dużym stopniu ułatwiło latanie.

Sebastian gratulował Tobie po locie szybowcem ponad Mount Everest!

Tak to było bardzo miłe z jego strony, ale jeżeli fakty by się odwróciły i nie ja, ale Sebastian byłby jako pierwszy szybowcem ponad Mount Everest, to i ja gratulowałbym mu tego sukcesu chociaż przyznaję, że sprawiłoby mi to ból. Taka jest prawda.

Chcę Ci podziękować za tę relacje w imieniu wszystkich którzy podziwiali Twoje zmagania z tym górskim Potworem.

Jeszcze jedno słowo chciałbym powiedzieć o Sebastianie:
Aktualnie na pewno jest najlepszym zawodnikiem szybowcowym na świecie. Przed laty sam brałem udział w zawodach i też zwyciężałem. Wiem, ile kosztuje, być stale pierwszym, bo drugim to już nie to, chociaż i to jest bardzo dużo. Wiem, że gdybym nie ja był tym pierwszym, to na pewno byłby nim Sebastian.

Rozmawiał Wojtek Dombrowski

Tekst w pliku PDF :

http://www.gorpol.pl/pliki/Klaus_pokonalHimalaje.pdf









Klaus Ohlmann szybowcem ponad Mount Everestem

powiększ

powiększ

powiększ

powiększ

powiększ

powiększ

powiększ

powiększ

Klaus Ohlmann szybowcem ponad Mount Everestem

powiększ

powiększ

powiększ

Losowe zdjęcia


powiększ

powiększ

powiększ

powiększ

powiększ

powiększ

Imprezy lotnicze


26 Mistrzostwa Bielska w gimnastyce sportowej. 2019.03.08

Złap Bakcyla - spotkanie z mistrzami Narciarstwa

X NOWOTARSKI PIKNIK LOTNICZY 7-8. 07.2018